แด่พี่น้องของฉัน ผู้ผ่านมาผูกพัน มาพบกัน มารักกัน แล้วจากไกล
1. ขอให้พี่น้องโปรดอ่าน ใส่ใจ ใคร่ครวญ และทำความเข้าใจในเนื้อหาสาระที่เราได้มีการสื่อสารกันให้มากๆๆ
จงจำไว้ว่า ไม่มีอะไรที่เราไม่สามารถพูดคุยกันได้
2. ตลอดหลายปีที่ีผ่านมา พวกเราทุกคน ตั้งตนบนพื้นฐานของการให้โอกาส ให้เกียรติ ให้ความสำคัญ
ต่อทุกๆ คนเรื่อยมา และเชื่อว่าต่อไป (แม้เราจะทำผิดพลาดบ่อยครั้ง)
3. จากข้อ 2 ถ้าสิ่งนั้นได้สร้างความชินชา ซะจนเป็นความละเลย และก่อให้เกิดความนิ่งเฉย คนที่เสียโอกาสคือตัวเราเอง
เพราะเราไม่อาจจะรู้ได้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นอย่างไร วันพรุ่งนี้ ใครจะอยู่ หรือใครจะไป
วันพรุ่งนี้ จะมีปรากฎการณ์ใดๆ ที่ทำให้ต้องปรับเปลียนทุกอย่างไป ไม่เหมือนวันนี้อีกแล้ว
ถ้าเป็นดังนี้ วันพรุ่งนี้ จะมีใครให้โอกาสแก่เราอีกไหม ?
4. จากข้อ 1 ความเป็นนักพัฒนา คืองานของเรา ที่ต้องเกี่ยวข้องกับทุกบริบทในสังคม และคนรอบข้าง ถ้าเราไม่ใส่ใจต่อเขา เขาก็อาจจะไม่ใส่ใจต่อเราเช่นเดียวกัน
หนึ่งในข้อบ่งชี้ถึงความใส่ใจ ก็คือการสื่อสารที่ต้องมีถึงกันและกันอย่างต่อเนื่อง
5. สุดท้าย อะไรที่ขัดข้องใจใดๆ ต่อใคร ควรจะถาม หรือสื่อสารตรงๆ ต่อคนผู้นั้น ปกติคนทำงานที่ทุ่มเทต่องาน
เขาก็จะจ้ำจี้ต่องาน (ในแบบและเทคนิคของแต่ละคน) การจำจี้ จึงไม่ไช่เหตุผลในการทำให้เกิดความรังเกียจ หรือชิงชังกัน
แต่เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เรารักเขามากกว่า
รักทุกคน และอยากให้พี่น้องรักกัน
Daud
No comments:
Post a Comment