ใกล้ถึงวันสำคัญของเธอ หญิงสาวผู้มีชื่อเรียกว่านานี ก็ยังคงยากที่จะอธิบายเหตุผลว่าทำไมเธอถึงอยากแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น
จนกระทั่งเธอมองย้อนกลับไปในวันเวลาที่ผ่านมา หญิงสาวคนสวยจึงตระหนักได้ว่าความสงสัยที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ของเธอเพียงคนเดียว แต่เป็นของใครหลายคน รวมทั้งพ่อและแม่, พี่ๆ, เพื่อนบ้าน และเพื่อนๆ ของนานี พวกเขาล้วนแปลกใจไม่ต่างกัน
ตอนนั้นเพื่อนสนิทของนานีกำลังนั่งอยู่ที่โรงอาหาร เพลิดเพลินกับช่วงเวลาหลังการสอบ บรรยากาศยามบ่ายในมหาวิทยาลัยเงียบสงัด ทุกสายตาหันมามองเธอ
อยู่ๆ แก้มของนานีก็แดงเรื่อ ดวงตาเป็นประกายราวกับหลอดไฟ 15 วัตต์
หัวใจของเธอวุ่นวายพยายามเรียบเรียงคำพูดที่คงจะกระจัดกระจายอยู่ในหัวจนเกินจะรับไหว ปากของนาเนียอ้าออก ทุกคนรอคอย แต่ไม่มีอะไรออกมาจากตรงนั้นเลย เธอเพียงแค่สูดหายใจ ลองจะพูด แต่กลับตระหนักว่าเธอไม่มีคำใดๆ เลย!
ครั้งหนึ่งหญิงสาวลูกครึ่งผู้เฉลียวฉลาดเคยคิดว่าเธอมีคำตอบมากมาย มีเหตุผลที่ชัดเจนและเฉพาะเจาะจงว่าทำไมถึงยอมแต่งงานกับชายคนนั้น แต่เหตุการณ์ในมหาวิทยาลัยครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่นานีพูดไม่ออก
ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อนตอนที่นานีบอกความต้องการของรัมลีที่จะมาสู่ขอเธอ
ในงานรวมญาติของครอบครัวนานีถือเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมเพราะทุกคนมารวมตัวกัน แม้กระทั่งรุ่นที่สามก็อยู่ด้วย เนื่องจากพี่สาวที่แต่งงานแล้วต่างก็พาลูกๆ มาด้วย
"เธอต้องล้อเล่นแน่ๆ!"
นานีตกใจ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของพี่สาวคนโต ตามมาด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกันจากพี่สาวคนที่สอง สาม และสุดท้ายจากพ่อแม่ ทำให้นาเนียสรุปได้ว่าพวกเขาคิดจริงๆ ว่านานีพูดเล่น
บรรยากาศพลันเงียบสนิท แม้กระทั่งหลานตัวน้อยของนานีก็มองมาด้วยความตกตะลึงพร้อมกับฟันหลอๆ ทุกสายตาจับจ้องมาที่นานี!
"นานีพูดจริง!" เธอยืนยันเสียงหนักแน่น พลางสงสัยว่ามันตลกตรงไหนถ้ารัมลีจะมาสู่ขอเธอ
"มันไม่ใช่เรื่องตลก" พ่อพูดด้วยเสียงจริงจัง
"พ่อแค่ไม่คิดว่ารัมลีจะกล้าขอลูกสาวที่สวยที่สุดของพ่อ!"
นานียิ้ม โล่งใจขึ้นมานิดหน่อยเพราะคำพูดของพ่อดูเหมือนเป็นสัญญาณที่ดี แต่การคาดเดาของนานีกลับไม่ถูกต้องเสียทีเดียว เพราะหลังจากนั้นทุกสายตาก็ยังคงจับจ้องมาที่เธอราวกับผู้ต้องหาที่กำลังถูกไต่สวนอยู่ในศาล
"แต่ลูกไม่ได้จริงจังกับรัมลีใช่ไหม?" แม่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยอำนาจตามแบบฉบับของแม่ "แม่หมายถึง ใครๆ ก็สามารถมาสู่ขอใครก็ได้ แต่คำตอบไม่จำเป็นต้องใช่เสมอไป ไม่ใช่เหรอ?"
นานีตะลึง
ทำไม?
"เพราะลูกเป็นลูกสาวที่สวยที่สุดของพ่อ"
"เพราะลูกเก่งที่สุดในพวกเรา ตั้งแต่การประกวดต่างๆ ไปจนถึงการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ลูกยังชนะการโต้วาทีภาษาอังกฤษ ชนะการอ่านบทกวีระดับจังหวัด เสียงของลูกก็เพราะ!"
"เพราะอนาคตของลูกสดใส อีกไม่นานลูกจะได้เป็นวิศวกร ความสามารถอื่นๆ ของลูกก็โดดเด่น ลูกนานี ลูกเลือกผู้ชายคนไหนก็ได้ที่ลูกต้องการ!"
นานีมองพวกเขา คนที่เธอรักที่สุด พ่อ, พี่ๆ และสุดท้ายแม่ เธอประหลาดใจกับคำพูดยาวเหยียดเหล่านั้นที่เกิดขึ้นจากคำถามสั้นๆ เพียงคำเดียวว่า ‘ทำไม’
#นานีแค่ต้องการรัมลี" เธอตอบสั้นๆ น้ำตาคลอเบ้า
วันนั้นเธอรู้ว่าครอบครัวของเธอไม่ใช่แค่ไม่ชอบ แต่เกลียดรัมลีมาก ระดับที่เรียกได้ว่าเกินเยียวยา
แต่ทำไมล่ะ?
#เพราะรัมลีเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา จากครอบครัวธรรมดา การศึกษาธรรมดา บุคลิกธรรมดา งานธรรมดา และเงินเดือนก็ธรรมดาสุดๆ
พี่ๆ ทั้งสามของนานีพยายามผลัดกันทำให้เธอเข้าใจ
"ไม่มีอะไรให้ดูเลยนะ นานี!"
"พอเถอะ!"
นานีโกรธ เธอไม่เห็นด้วยกับการวัดคุณค่าของคนจากมาตรฐานทางโลก
แล้วศรัทธาล่ะ? แล้วความเชื่อล่ะ? ทำไมถึงตัดสินอนาคตของใครบางคนจากสิ่งที่เห็นในวันนี้อย่างง่ายดายขนาดนี้?
แต่ก็น่าเสียดายที่นานีก็ยังคงไม่สามารถพูดอะไรออกมาเพื่อปกป้องรัมลีได้ บางทีอาจเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะปกป้องเขาอย่างไรดี เธอไม่มีข้อเท็จจริงหรือข้อมูลใดๆ ที่ทำให้รัมลีดู ‘พิเศษ’ สำหรับคนอื่น
นานีมีเพียงอุดมคติที่สร้างมาจากความรู้สึกที่นำพาเธอมาจนถึงอายุ 23 ปี และสัญชาตญาณของเธอยอมรับรัมลี อยู่ข้างๆ เขา นานีมีความสุข
สุดท้ายเขาทั้งสองก็แต่งงานกัน
***
หนึ่งปีหลังการแต่งงาน... (ยังมีต่อ)
