ปัญหาสำคัญของพ่อแม่คือรักลูกผิดวิธี
รักโดยการให้ รักโดยการตาม เมื่อถึงวันที่ให้หรือตามไม่ได้ อาการเขม็งเกลียว ในครอบครัวก็เกิดขึ้น ทั้งสองฝ่ายมองปัญหาเดียวกัน
แต่มองกันคนละประเด็น
พ่อแม่ มองลูกว่า เป็นเด็กดื้อ พูดไม่รู้เรื่อง
ในขณะที่ลูก มองว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจ หรือไม่รักแล้ว ปัญหาจะหนักยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อมีน้อง และพ่อแม่ก็รักน้องด้วยวิธีเดียวกับพี่
นั้นคือให้และตาม ทั้งๆ ที่
ศักยภาพในการให้และการตามมีขีดจำกัด ในขณะที่ความต้องการมีมากขึ้น
ตามอายุที่เพิ่มขึ้น…..
แต่ถ้าเรามองว่าลูกคืออามานะห์ คือความรับผิดชอบที่ถูกประทานมา เพื่อสร้าง
เพื่อพัฒนา เพื่อบ่มเพาะสู่การเป็นประชาชาติที่ดี ประชาชาติแห่งแบบอย่าง ... เหมือนที่เรามีความรับผิดชอบในหน้าที่การงาน
เรามีเพื่อนร่วมงาน เรามีลูกน้อง เรามีหน้าที่ในการขับเคลื่อนภารกิจ สู่เป้าหมายร่วมกัน ทุกคนจะต้องทำตามหน้าที่ โดยที่ความรักที่มีระหว่างกันจะเป็นเรื่องรอง แต่เรื่องหลักคือ “หน้าที่”
วันนี้ เราได้ทำอะไรแค่เพราะ “รัก” หรือ ได้ทำไปเพราะ “หน้าที่”
